ادبیات نمایشی در ایران - جلد 1
امتیاز دهید
نویسنده:
جمشید ملک پور
امتیاز دهید
این مجلد به ادبیات نمایشی در ایران از نخستین کوشش ها در این عرصه تا پایان دوره قاجار اختصاص یافته است. جمشید ملک پور برای بررسی تاریخ نمایش در ایران نخست به ذکر نمونه هایی از هر دوره تاریخی پرداخته است.
در این مجلد از نخستین کوشش ها در دوره های مختلف تاریخی ایران و آنچه که با عنوان نمایش در قالب هایی مانند شبیه خوانی ، تعزیه ، پرده خوانی، شاهنامه خوانی و کوشش هایی که در دوره صفویه برای به صحنه بردن نمایش هایی که از روی درام های مشهور اروپایی صورت گرفته بود ، نام برده شده است.
بیشتر
در این مجلد از نخستین کوشش ها در دوره های مختلف تاریخی ایران و آنچه که با عنوان نمایش در قالب هایی مانند شبیه خوانی ، تعزیه ، پرده خوانی، شاهنامه خوانی و کوشش هایی که در دوره صفویه برای به صحنه بردن نمایش هایی که از روی درام های مشهور اروپایی صورت گرفته بود ، نام برده شده است.
دیدگاه‌های کتاب الکترونیکی ادبیات نمایشی در ایران - جلد 1
جلد دوم مجموعه‌ی ادبیات نمایشی در ایران دوران انقلاب مشروطه را در بر میگیرد و به بررسی آثار نمایشنامه‌نویسان آذری و فارسی زبانی چون حاجی بگف، نریمانف، مؤیدالممالک فکری، کمال‌الوزاره محمودی و همین‌طور نخستین روزنامه تئاتر ایران و نهضت ترجمه و اقتباس نمایشنامه در ایران می‌پردازد و با چاپ متون نمایشی چون حکام قدیم ـ حکام جدید، اوستاد نوروز پینه‌دوز و ضحاک راه آشنایی و بررسی ادبیات نمایشی در ایران را برای علاقه‌مندان هموار می‌سازد.
جلد سوم مجموعه ادبیات نمایشی در ایران دوران حکومت رضاشاه پهلوی (1320-1300 ه.ش)را در بر میگیرد.رضا کمال شهرزاد،حسن مقدم،میرزاده ی عشقی،صادق هدایت،سعید نفیسی و گریگور یقیکیان از جمله نمایشنامه نویسانی بودند که آثاری ناسیونالیستی با نگاهی حسرت زا و رمانتیک به گذشته باستانی در این دوران از خود بر جای گذاشتند.در این جلد با مباحثی چون اپرت،نقد و تاسیس نخستین مدارس نمایشی در ایران نیز آشنا میشویم.
نمایش یا درام به معنای نشان دادن، باز نمودن و مرادف اصطلاحات تماشا، تقلید و بازی است؛ در اصطلاح به هر اثری که برای اجرا در روی صحنه تئاتر توسط بازیگران نوشته شده باشد، نمایشنامه می‌گویند.مهد نمایش یا درام، یونان باستان بوده است. «دراما» در یونانی به معنای کار یا عملی است که واقع می‌شود؛ و در اصل هنری است که روی صحنه می‌آید. ادبیات نمایشی یا دراماتیک بر اساس تقسیم بندی ارسطو یکی از انواع مهم ادبیات بوده و به دو نوع کمدی و تراژدی تقسیم می‌شود:
تراژدی، نمایشِ اعمال مهم و جدی است که در مجموع به ضدِ قهرمانِ اصلی تمام می‌شود و هسته داستانی((plot به فاجعه (Catastrophe) منتهی می‌شود؛ این فاجعه معمولاً مرگ قهرمان تراژدی است؛ مرگی که اتفاقی نیست بلکه نتیجۀ منطقی و مستقیم حوادث و مسیر داستان است. یونانیان نخستین تراژدی نویسان بودند. چند اثر مهم تراژدی دنیا عبارتند از: رمیو و ژولیت، اُتلٌو، و مکبث از شکسپیر؛ تراژدی «آندروماک» اثر «راسین».
در ادبیات ایران، نمایش به مفهوم واقعی و رسمی کمتر قدمت دارد؛ اما، با توجه به ویژگی‌های تراژدی، نمایشِ سنتی «تعزیه» که قدیمی‌ترین نمایش بومی ایران است، می‌تواند در چارچوب تراژدی قرار بگیرد. ..